تحقیقات جدید اخترشناسان نظریه ای را ارائه می کند که نشان می دهد سیاره های گازی مانند مشتری و زحل در روزهای اولیه شکل گیری منظومه خورشیدی از قمرهای متعددی برخوردار بوده اند که طی گذشت زمان آنها را بلعیده اند.

 به گزارش خبرگزاری مهر ، چهار قمر غول آسای سیاره مشتری بازمانده هایی از پنج نسل از قمرهایی هستند که زمانی در حال چرخش به دور این حجم متراکم گازی بوده اند.

تمامی این قمرها که تعداد آنها از 20 بیشتر بوده است در روزهای ابتدایی شکل گیری منظومه خورشیدی توسط سیاره مشتری بلعیده شده اند.

چهار قمر به جا مانده نقش کلیدی را در تاریخ علم به عهده داشته اند و کشف آنها در بیش از 400 سال پیش شواهد انکارناپذیری را به منظور رد نظریه چرخش تمامی اجرام آسمانی به دور زمین ارائه کرده است اما تاکنون اطلاعات زیادی در رابطه با تعداد واقعی قمرهای مشتری در اختیار دانشمندان قرار نگرفته بوده است.

اخترشناسان از گذشته در تلاش برای بازسازی چگونگی تشکیل سیاره مشتری و 4 قمر آن بوده اند که نمونه های ایجاد شده نشان می دهند حجم صفحات غبارآلودی که در اطراف مشتری بوده و هر یک از قمرهای سیاره از صفحه ای خاص تشکیل شده است، ده ها برابر حجم خود سیاره بوده است. این در حالی است که در حال حاضر تنها دو درصد از حجم این صفحات برای تشکیل این چهار قمر کافی خواهد بود.

با توجه به این میزان وسیع از جرم در صفحات موجود در مدار سیاره محققان موسسه تحقیقاتی جنوب غرب در بولدر، کلرادو اعلام کردند این حجم بالا می تواند امکان شکل گیری اقمار دیگر را در زمان حضور دیسکهای غبار شرح دهد. یکی از فرایندهای کلیدی در این سیستم سیاره ای تعامل میان قمرهای در حال رشد و صفحات غبار است که همچنان در شکل ابتدایی خود در منظومه خورشیدی موجودند. این تعامل می تواند دلیلی برای حرکت چرخشی قمرها به سمت مشتری و در نهایت بلعیده شدن آنها توسط این سیاره باشد.

به گفته محققان این تئوری می تواند ناهمخوانی در شبیه سازی های اولیه را توضیح دهد. زمانی که یک سری از قمرها بلعیده شد اند، سری جدیدی شروع به شکل گیری کرده اند که این فرایند در پنج نسل متوالی رخ داده است. قمرهای کنونی سیاره مشتری نیز زمانی شکل گرفته اند که جریان درونی مواد از منظومه خورشیدی به سمت حلقه های مشتری متوقف شده است و به این گونه این 4 قمر از تیر رس شکارچی خود در امان مانده اند.

در هر یک از نسلهای قمری حجم کلی قمرها با یکدیگر برابر بوده است اما تعداد آنها می تواند متفاوت باشد. دانشمندان معتقدند چنین پدیده ای می تواند در مدار زحل که یک قمر عظیم از نسل آخر قمرهای آن به جا مانده است نیز رخ داده باشد.

این فرایندها می تواند بر کل سیستم خورشیدی نیز دلالت داشته باشد. سیاره های سنگی برای شکل گیری و متراکم شدن به 10 میلیون سال زمان نیاز داشته اند که این مرحله تا مدتها پس از انفجار صفحات خورشیدی اطراف خورشید ادامه یافته است. به همین دلیل این سیاره ها در خطر بلعیده شدن قرار نگرفته اند.

در مقابل هسته های گازی سیاره هایی مانند مشتری و زحل ذرات خورشیدی را همزمان با کاهش میزان گاز به سمت خود جذب کرده اند. این به آن معنی است که این سیاره ها زمان کافی را برای تعامل با صفحات غباری داشته اند.

بر اساس گزارش نیوساینتیست، برخی بر این باورند که خورشید نیز قبل از ایجاد چنین سیستم پایداری در جهان، هسته ای گازی بسیاری از سیاره ها را فرو برده است.

منبع:major-physics