در سال 1980، آتشفشان فعالي در واسينگتن به نام سنت هلن (Mt. St. Helens) فوران كرد و انرژي موجود در زمين را به همه نشان داد. اغلب فعاليت‌هاي آتشفشاني در اطراف حاشية اقيانوس آرام به وقوع مي‌پيوندد كه به آن «حلقه آتش» مي‌گويند.

انرژي آتشفشاني قابل مهار و جمع‌آوري نيست، اما در برخي جاها گرماي زمين كه انرژي زمين گرمايي يا ژئوترمال (E.geothermal) ناميده مي‌شود، مي‌تواند جمع‌آوري شود. معمولاً مهندسين سعي در جمع‌آوري اين گرما در جاهاي كميابي كه پوستة زمين بخار و آب داغ رها مي‌سازد دارند. در اين محل‌ها آنها پوستة زمين را حفاري مي‌كنند و اجازه رهايي بخار، آب داغ و گرما را مي‌دهند. لوله‌ها آب داغ را به دستگاهي كه بعضي از بخارها اجازة جدا شدن از آب را پيدا مي‌كنند، مي‌برند. سپس بخار به يك مولد ـ توربين براي توليد برق هدايت مي‌شود.

انرژي زمين گرمايي اولين بار در سال 1903 در ايتاليا براي تأمين برق بكار گرفته شد. در پايان سال 2002، 43 دستگاه نيروي توليد كنندة برق از انرژي زمين گرمايي در ايالات متحده وجود داشت.  توليد نيرو از منابع زمين گرمايي به مكان مخصوص نياز دارد، بدين معني كه تنها در برخي جاهاي بي‌نظير از نظر زمين شناسي مي‌توان براي توليد نيروي زمين گرمايي برنامه ريزي كرد. يكي از اين محل‌ها در كاليفرنيا كه ژيسر (Geyser) نام دارد، تقريباً به اندازه مجموع تمام محل‌هاي زمين گرمايي مي‌تواند برق توليد كند. انرژي زمين گرمايي مي‌تواند به عنوان منبع گرمايي مؤثر در كاربردهاي كوچك به كار برده شود، اما مصرف كننده‌ها مجبور خواهند بود كه نزديك به منبع گرما واقع شوند. ريكجاويك (Reykjavik) پايتخت ايسلند، اغلب توسط انرژي زمين گرمايي گرم مي‌شود.

انرژي زمين گرمايي صنعت زيست محيطي بزرگي دارد، زيرا آلودگي محيط زيستي كه سوخت‌هاي فسيلي دارند را ندارد. انرژي زمين گرمايي تماس بسيار كوچكي با مجموعه ساخت و صنعت خاك دارد (چند جريب شبيه به عنوان روزنه كوچكي در نظر گرفته مي‌شده). از آنجا كه آب تقريباً خنك كننده به درون زمين مجدداً تزريق مي‌شود، تنها يك مشكل كوچك وجود دارد، البته به جز مواردي كه آبفشان يا ژيسر طبيعي در نزديك محل باشد.